 |
| Źródło: Internet |
Nasi
przodkowie uważali ją za roślinę magiczną, przynoszącą
szczęście i chroniącą przed niepowodzeniami. Jedną wieszali nad
stołem wigilijnym, drugą nad drzwiami, a trzecią nad źródłem
ognia.
Jednak
najmocniej przetrwało przekonanie o tym, że pocałunki pod jemiołą
w czas grudniowych świąt zapewniają szczęście i miłość
uczestnikom tego rytuału.
Oprócz
tych niekwestionowanych magicznych właściwości, jemioła posiada
również właściwości lecznicze.
Kiedyś
medycy i kapłani uważali ją wręcz za panaceum, czyli lek na
wszystko. Nie tylko przygotowywano z niej lecznicze odwary i napary,
ale i wieszano jej gałązki nad łóżkiem chorego, by odpędzić
ból i gorączkę lub gdy zaszła już taka potrzeba ułatwić mu
przejście na drugą stronę.
Jemioła
jest wiecznie zielonym, półpasożytniczym krzewem z rodziny
Gązewnikowatych
, rosnącym na gałęziach różnych drzew na
terenie Europy i Azji w strefie klimatu umiarkowanego. W Polsce
występuje na terenie całego kraju, najczęściej na topolach,
lipach, brzozach i sosnach, nie wszędzie jednak w dużej ilości.
Do
celów leczniczych zbiera się od grudnia do marca szczyty pędów
jemioły o
niezdrewniałej łodydze i suszy w suszarniach w temp. do
25°C.
Otrzymuje
się w ten sposób ziele jemioły. Najlepiej zrywać ją z dębu,
topoli i brzozy, ponieważ na tych drzewach osiąga najsilniejsze
działanie lecznicze. Owoce jemioły nie używamy wewnętrznie,
ponieważ mogą zaszkodzić, natomiast jak najbardziej możemy używać
ich zewnętrznie.
Ziele
zawiera flawonoidy, jak m.in. pochodne kwercytryny,
aminy, jak
cholina, acetylocholina i histamina, fenolokwasy, jak kwas kawowy,
trójterpeny,
jak β-amyryna i kwas oleanolowy, glikoproteidy typu
lektyny o własnościach cytostatycznych
i kancerostatycznych,
wiskotoksynę, alkohole cukrowe, jak inozyt oraz inne
związki, jak
kwas γ-aminomasłowy.
WŁAŚCIWOŚCI
LECZNICZE JEMIOŁY:
- obniża ciśnienie kwi, w związku z czym polecana jest dla osób z nadciśnieniem tętniczym. Pod wpływem składników ziela, hamujących czynność serca, następuje osłabienie napięcia ścian naczyń krwionośnych i w wyniku tego obniżenie ciśnienia tętniczego. Osoby ze zbyt niskim ciśnieniem powinny jej unikać.
- pomocna przy miażdżycy, poprawia również obieg krwi
- zalecana w dusznicy bolesnej i przy kołataniu serca
- działa przeciwkrwawniczo (krwawienia wewnętrzne) i rozkurczowo
- zaleca się przy obfitych mięsiączkach oraz podczas przekwitania
- wzmacnia działanie gruczołów wydzielania wewnętrznego
- wpływa regulująco na przemianę materii
- pomaga usunąć skutki po udarze mózgu
- wzmacnia pracę trzustki
- stymuluje pracę woreczka żółciowego
- stosowana jako środek moczopędny, poprawia pracę nerek
- posiada działanie ogólnie wzmacniające
PRZECIWSKAZANIA:
Jemioła jest rośliną o stosunkowo silnym działaniu. Przedawkowana
może wywołać wymioty, kolki, a nawet majaczenia i drgawki. Dlatego
należy używać ją z umiarem. Nie powinny ją stosować osoby o
niskim ciśnieniu krwi.
Przykładowe
sposoby użycia jemioły:
NAPAR
PRZY NADCIŚNIENIU i NOWOTWORACH: ½ - 1 łyżkę rozdrobnionego
ziela jemioły zalać 1 – 1½
szklanki wody ciepłej i zaparzać
15 min. Przecedzić. Pić 2-3 razy dziennie ¼ – ⅓ szklanki
między posiłkami. Napar nie należy pić dłużej niż pół roku.
NAPAR
PRZECIW MIAŻDŻYCY: garść skrzypu polnego zalać 1 l wody i
gotować pół godziny, potem odstawić z ognia i dodać łyżkę
drobno pociętego ziela jemioły. Ostawić na 10 minut do
naciągnięcia. Jest to dzienna dawka, którą należy popijać
łykami przez cały dzień.
KĄPIEL
Z ZIELA: 4 łyżki ziela
zaparzyć w 2 litrach wody. Stosować 2 razy w tygodniu przez 2
miesiące. Działa
jako środek pobudzający krążenie oraz rozgrzewający zimne dłonie
i stopy, a także oczyszcza skórę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz