![]() |
Źródło: Internet |
Tymianek
właściwy istniejący również pod inna nazwą pospolity jest
rośliną aromatyczną stosowaną w lecznictwie ludowym od
najdawniejszych czasów, o czym można znaleźć zapisy u
starożytnych Egipcjan, Greków i Etrusków.
Tymianek w zależności
od gatunku, zawiera od 0,1 do 1,5% olejku eterycznego. Istnieje ponad
50 podgatunków tymianku. Niektóre z nich, np. z rejonu Morza
Śródziemnego, zawierają do 3,5% drogocennego olejku eterycznego.
Zawarty
w tymianku olejek eteryczny składa się przede wszystkim z tymolu
(do 50%) i karwakrolu, p-cymolu, alfa-pinenu, linalolu (ok. 13%)
borneolu (do 15%), cyneolu, ponadto garbniki (do 10%), kwasy
polifenolowe (kawowy, chlorogenowy), związki trójterpenowe (np.
kwas ursolowy, oleanolowy), flawonoidy (luteola i jej glikozydy),
substancje goryczkowate oraz składniki mineralne.
Dwa
fenole tymianku: tymol i karwakrol leczą podobnie jak olejek
eteryczny tymianku w całości. Niszczą one bakterie wąglika,
pałeczkę durową, pałeczkę nosacizny, meningokoki, maczugowce
błonicy, gronkowce złociste, prątki gruźlicy itp.
Właściwości
grzybobójcze mają pary tymianku, a olejek eteryczny działa silniej
antyseptycznie niż woda utleniona, nadmanganian potasy, czy
gwajakol. Silniejsze działanie bakteriobójcze i właściwości
zabliźniające rany mają olejki nadtlenione niż olejki w stanie
surowym. W celu zneutralizowania siły drażniącej stosuje się
odpowiednie rozpuszczalniki. Olejki nadtlenione w 10 % rozcieńczonym
roztworze mydlanym niszczą florę bakteryjną jamy ustnej w ciągu 3
minut (pasta tymiankowa do zębów). Sproszkowany suchy tymianek jest
dobrym środkiem do czyszczenia zębów i wzmocnienia dziąseł przy
paradontozie. Można go stosować jako mieszankę z glinką w
stosunku 1:1.
Tymianek
należy do roślin miododajnych. Miód tymiankowy wysoko cenili
starożytni, którym służył jako pokarm, lek i używka. Ziele
tymianku ma przyjemny aromatyczny zapach i smak.
Z
ziela destyluje się olejek, z którego otrzymuje się tymol. Olejek
tymiankowy, a więc tymol, stosowany doustnie może wywołać bóle
głowy, nudności, zapalenie błony śluzowej i krwiomocz. Dlatego
dawki należy ustalać rozsądnie.
![]() |
Źródło: Internet |
Zalety
spożywania tymianku:
- jest środkiem pobudzającym organizm fizycznie, psychicznie i wpływa na krążenie krwi w naczyniach włoskowatych
- wzmacnia sprawność układu nerwowego i pobudza sprawność umysłową – przy stanach słabości psychicznej, niepokojów, lęków, obawach, wyczerpanie nerwowe
- pobudza łaknienie i apetyt
- podwyższa ciśnienie krwi, przy zaburzeniach w krążeniu krwi
- działa moczopędnie, napotnie, wiatropędnie
- działa znieczulająco, przeciwzakrzepowo, przeciwkaszlowo, ściągająco, przeciwwzdęciowo, przeciwbólowo, przeciwkaszlowo
- wywołuje miesiączkowanie, stosowany przy białych upławach
- pobudza leukocytozę, czyli powiększa liczbę białych krwinek w przypadku chorób zakaźnych
- środek bakteriobójczy, działa przeciwpasożytniczo, odrobacza, niszczy drożdżaki i grzyby
- środek przeciwgnilny, przyspiesza zabliźnienie trudno gojących się ran
- przeciwdziała jadowi żmij
- przy reumatyzmie stawowym i mięśniowym, artretyzmie, dnie moczanowej
- przy dolegliwościach płucnych, kokluszu, kaszlu drgawkowym, grzybicy dróg oddechowych, astmie oskrzelowej
- przy infekcjach jelitowych i moczowych, nadfermentacji w przewodzie pokarmowym
- podczas dolegliwości przeziębieniowych (grypa, angina, katar, łamanie w kościach)
- podczas chorób skórnych, czyraków, ran, świerzb, owrzodzenia ropne, siniaki, opuchlizny, guzy, wypadanie włosów
- przy zapaleniu jamy ustnej, dziąseł i migdałków, paradontozie, dolegliwościach zębów.
![]() |
Źródło: Internet |
Przykładowe
sposoby użycia tymianku:
NAPAR:
1 łyżeczka ziela na 1 szklankę wrzątku. Gotować 2-3 sekundy, a
potem naciągać 10 minut po przykryciem. Można osłodzić miodem.
Popijać
3 szklanki dziennie pomiędzy posiłkami lub po posiłku, przy
przeziębieniu, stanach zapalnych jamy ustnej, aftach i paradontozie.
Popijać
2 szklanki dziennie przy bolesnym miesiączkowaniu, nieżytach dróg
trawiennych, kurczach sercowych i oddechowych, chorobach zakaźnych
żołądka, robakach, krwawieniach wewnętrznych, osłabieniu
czynności trawiennych, wzdęciach.
Ten
sam napar może posłużyć jako płukanka jamy ustnej i gardła.
NAPAR
PRZY ASTMIE: 1 łyżeczka mieszkanki na 1 szklankę wrzątku: ziele
tymianku, ziele rdestu ptasiego, liść babki, liść melisy, korzeń
arcydzięgla, korzeń gorczyczki – równych częściach. Pić przed
jedzeniem.
Natomiast
ODWAR z tych samych składników pić przy niestrawności nerwowej i
nerwicowej.
NAPAR
PRZY KOKLUSZU: 1
łyżeczka mieszkanki na 1 szklankę wrzątku: ziele
tymianku, eukaliptus i cyprys.
Jeśli
używamy olejki eteryczne do picia to stosować 3 – 5 kropli 3 razy
dziennie z miodem (zalać ciepłą wodą, nie gorącą).
INHALACJE
Z NAPARU: 1
łyżeczka ziela
tymianku
na 1 szklankę wrzątku. Stosujemy
przy chorobach układu oddechowego podczas zapalenia oskrzeli, przy
katarze, suchym kaszlu, kokluszu, na odkrztuszanie.
ŻUCIE
TYMIANKU: zaleca się w przypadku anginy i astmy skrzelowej, bole
reumatyczne.
WYWAR
Z TYMIANKU WRAZ Z OLIWĄ Z OLIWEK stosuje się na kompresy, rany,
ukąszenia owadów i żmij oraz przy bólach reumatycznych. Można
również stosować zgniecione liście.
KĄPIELE
Z TYMIANKU: 500g tymianku gotować z 4 litrach wody. Stosować przy
artretyzmie, dnie moczanowej, astenii (osłabieniu).
WYWAR
SKONCENTROWANY: 1 łyżka tymianku na 1 litr wody, gotować, aż
zostanie ½ litra. Stosować przy wypadaniu włosów smarując nim
skórę głowy oraz przy łupieżu.
Kiedy
zrywać tymianek
i jak go
suszyć?
Surowcem
zielarskim są liście.
Zbiór
powinien zostać przeprowadzony na początku kwitnienia. Ścinamy
roślinę na wysokości około 10 cm.
Suszy się je w warunkach naturalnych, w przewiewnym i zacienionym
miejscu. Temperatura suszenia nie powinna przekraczać 35 stopni
Celsjusza.
Tymianek
należy przechowywać w szklanych, szczelnie zamykanych naczyniach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz