TYMIANEK POSPOLITY - właściwości i zastosowanie na wiele chorób.

Źródło: Internet

Tymianek właściwy istniejący również pod inna nazwą pospolity jest rośliną aromatyczną stosowaną w lecznictwie ludowym od najdawniejszych czasów, o czym można znaleźć zapisy u starożytnych Egipcjan, Greków i Etrusków. 

Tymianek w zależności od gatunku, zawiera od 0,1 do 1,5% olejku eterycznego. Istnieje ponad 50 podgatunków tymianku. Niektóre z nich, np. z rejonu Morza Śródziemnego, zawierają do 3,5% drogocennego olejku eterycznego.

Zawarty w tymianku olejek eteryczny składa się przede wszystkim z tymolu (do 50%) i karwakrolu, p-cymolu, alfa-pinenu, linalolu (ok. 13%) borneolu (do 15%), cyneolu, ponadto garbniki (do 10%), kwasy polifenolowe (kawowy, chlorogenowy), związki trójterpenowe (np. kwas ursolowy, oleanolowy), flawonoidy (luteola i jej glikozydy), substancje goryczkowate oraz składniki mineralne.

Dwa fenole tymianku: tymol i karwakrol leczą podobnie jak olejek eteryczny tymianku w całości. Niszczą one bakterie wąglika, pałeczkę durową, pałeczkę nosacizny, meningokoki, maczugowce błonicy, gronkowce złociste, prątki gruźlicy itp.

Właściwości grzybobójcze mają pary tymianku, a olejek eteryczny działa silniej antyseptycznie niż woda utleniona, nadmanganian potasy, czy gwajakol. Silniejsze działanie bakteriobójcze i właściwości zabliźniające rany mają olejki nadtlenione niż olejki w stanie surowym. W celu zneutralizowania siły drażniącej stosuje się odpowiednie rozpuszczalniki. Olejki nadtlenione w 10 % rozcieńczonym roztworze mydlanym niszczą florę bakteryjną jamy ustnej w ciągu 3 minut (pasta tymiankowa do zębów). Sproszkowany suchy tymianek jest dobrym środkiem do czyszczenia zębów i wzmocnienia dziąseł przy paradontozie. Można go stosować jako mieszankę z glinką w stosunku 1:1.

Tymianek należy do roślin miododajnych. Miód tymiankowy wysoko cenili starożytni, którym służył jako pokarm, lek i używka. Ziele tymianku ma przyjemny aromatyczny zapach i smak.

Z ziela destyluje się olejek, z którego otrzymuje się tymol. Olejek tymiankowy, a więc tymol, stosowany doustnie może wywołać bóle głowy, nudności, zapalenie błony śluzowej i krwiomocz. Dlatego dawki należy ustalać rozsądnie.

Źródło: Internet

Zalety spożywania tymianku:

• jest środkiem pobudzającym organizm fizycznie, psychicznie i wpływa na krążenie krwi w naczyniach włoskowatych
• wzmacnia sprawność układu nerwowego i pobudza sprawność umysłową – przy stanach słabości psychicznej, niepokojów, lęków, obawach, wyczerpanie nerwowe
• pobudza łaknienie i apetyt
• podwyższa ciśnienie krwi, przy zaburzeniach w krążeniu krwi
• działa moczopędnie, napotnie, wiatropędnie
• działa znieczulająco, przeciwzakrzepowo, przeciwkaszlowo, ściągająco, przeciwwzdęciowo, przeciwbólowo, przeciwkaszlowo
• wywołuje miesiączkowanie, stosowany przy białych upławach
• pobudza leukocytozę, czyli powiększa liczbę białych krwinek w przypadku chorób zakaźnych
• środek bakteriobójczy, działa przeciwpasożytniczo, odrobacza, niszczy drożdżaki i grzyby
• środek przeciwgnilny, przyspiesza zabliźnienie trudno gojących się ran
• przeciwdziała jadowi żmij
• przy reumatyzmie stawowym i mięśniowym, artretyzmie, dnie moczanowej
• przy dolegliwościach płucnych, kokluszu, kaszlu drgawkowym, grzybicy dróg oddechowych, astmie oskrzelowej
• przy infekcjach jelitowych i moczowych, nadfermentacji w przewodzie pokarmowym
• podczas dolegliwości przeziębieniowych (grypa, angina, katar, łamanie w kościach)
• podczas chorób skórnych, czyraków, ran, świerzb, owrzodzenia ropne, siniaki, opuchlizny, guzy, wypadanie włosów
• przy zapaleniu jamy ustnej, dziąseł i migdałków, paradontozie, dolegliwościach zębów.
  
  

Źródło: Internet

Przykładowe sposoby użycia tymianku:

NAPAR: 1 łyżeczka ziela na 1 szklankę wrzątku. Gotować 2-3 sekundy, a potem naciągać 10 minut po przykryciem. Można osłodzić miodem.

Popijać 3 szklanki dziennie pomiędzy posiłkami lub po posiłku, przy przeziębieniu, stanach zapalnych jamy ustnej, aftach i paradontozie.

Popijać 2 szklanki dziennie przy bolesnym miesiączkowaniu, nieżytach dróg trawiennych, kurczach sercowych i oddechowych, chorobach zakaźnych żołądka, robakach, krwawieniach wewnętrznych, osłabieniu czynności trawiennych, wzdęciach.

Ten sam napar może posłużyć jako płukanka jamy ustnej i gardła.

NAPAR PRZY ASTMIE: 1 łyżeczka mieszkanki na 1 szklankę wrzątku: ziele tymianku, ziele rdestu ptasiego, liść babki, liść melisy, korzeń arcydzięgla, korzeń gorczyczki – równych częściach. Pić przed jedzeniem.

Natomiast ODWAR z tych samych składników pić przy niestrawności nerwowej i nerwicowej.

NAPAR PRZY KOKLUSZU: 1 łyżeczka mieszkanki na 1 szklankę wrzątku: ziele tymianku, eukaliptus i cyprys.

Jeśli używamy olejki eteryczne do picia to stosować 3 – 5 kropli 3 razy dziennie z miodem (zalać ciepłą wodą, nie gorącą).

INHALACJE Z NAPARU: 1 łyżeczka ziela tymianku na 1 szklankę wrzątku. Stosujemy przy chorobach układu oddechowego podczas zapalenia oskrzeli, przy katarze, suchym kaszlu, kokluszu, na odkrztuszanie.

ŻUCIE TYMIANKU: zaleca się w przypadku anginy i astmy skrzelowej, bole reumatyczne.

WYWAR Z TYMIANKU WRAZ Z OLIWĄ Z OLIWEK stosuje się na kompresy, rany, ukąszenia owadów i żmij oraz przy bólach reumatycznych. Można również stosować zgniecione liście.

KĄPIELE Z TYMIANKU: 500g tymianku gotować z 4 litrach wody. Stosować przy artretyzmie, dnie moczanowej, astenii (osłabieniu).

WYWAR SKONCENTROWANY: 1 łyżka tymianku na 1 litr wody, gotować, aż zostanie ½ litra. Stosować przy wypadaniu włosów smarując nim skórę głowy oraz przy łupieżu.

Kiedy zrywać tymianek i jak go suszyć?

Surowcem zielarskim są liście. Zbiór powinien zostać przeprowadzony na początku kwitnienia. Ścinamy roślinę na wysokości około 10 cm. Suszy się je w warunkach naturalnych, w przewiewnym i zacienionym miejscu. Temperatura suszenia nie powinna przekraczać 35 stopni Celsjusza.

Tymianek należy przechowywać w szklanych, szczelnie zamykanych naczyniach.