 |
| Źródło: Internet |
W
medycynie ludowej równy popularności rumiankowi i mięcie,
wykorzystywany do celów leczniczych od najdawniejszych czasów.
Określenia
ludowe dziurawca to „świętojańskie ziele” oraz „dzwonki
Panny Marii”. Nazywano go tak, ponieważ choćby lato się bardzo
spóźniło zawsze zakwitał do 24 czerwca.
Bardzo
łatwo rozpoznać go wśród wielu ziół o żółtych kwiatach,
ponieważ zawdzięcza swoja nazwę owalnym listkom, które wzięte
pod światło wyglądają niczym podziurawione cienką szpileczką.
Należy do rodziny dziurawcowatych liczącej prawie 200 gatunków.
Występowanie:
pochodzi z Europy, rozpowszechnił się w Azji, Afryce, Ameryce
Północnej i Południowej oraz Australii.
Rośnie
na piaskach, przydrożach, łąkach, ugorach, miedzach, wśród
zarośli. Preferują stanowiska słoneczne. Owe wspomniane dziurki na
liściach są zbiorniczkami olejów eterycznych. Potarte kwiaty
wydzielają krwistoczerwony sok.
Używane
części rośliny to szczyty pędów z pączkami.
Ten
surowiec leczniczy zawiera między innymi flawonoidy, olejek lotny,
garbniki, hiperycynę, związki żywicowe i cukrowe, witaminę C,
sole mineralne.
Ułatwia
przyswajanie witamin z grupy B.
Zalety
spożywania dziurawca pospolitego:
-
działa antyseptycznie, antybakteryjnie - gronkowiec i
paciorkowiec,
przeciwgorączkowo, przeciwzapalnie
-
działa wzmacniająco
na
układu krwionośnego - garbniki posiadają właściwości
uszczelniające naczynia włosowate, wykorzystywany jest również
jako środek przeciwkrwotoczny, flawonoidy skutecznie działają przy
nadciśnieniu tętniczym
-
wspomaga układ oddechowy – dolegliwości płucne, astma, zapalenie
oskrzeli
-
działa korzystnie na układ pokarmowy – dolegliwości przewodu
pokarmowego, przy biegunkach, nieżytach i stanach zapalnych żołądka,
jelit oraz przewodu żółciowego, niedokwaśność treści
żołądkowej, zaburzenia czynnościowe wątroby, niestrawność,
wrzodziejące zapalanie jelita grubego oraz okrężnicy, wspomaga
apetyt
-
stosowany na skórę wspomaga gojenie ran, przy oparzeniach,
owrzodzeniach, ropnych zapaleniach skóry, stosowany na miejsca
pozbawione pigmentu przy bielactwie nabytym
-
posiada działanie wspomagające przy bezsenności, bólach głowy,
wyczerpaniu nerwowym działa uspokajająco, depresji
-
wspiera układ moczowo-płciowy – przy zapaleniu pęcherza
moczowego, zapaleniu nerek, moczeniu nocnym, obfitej menstruacji
-
likwiduje nieprzyjemny zapach jamy ustnej, przy zapaleniu dziąseł,
grypie, anginie.
Środki
ostrożności: nie stosujemy dziurawca podczas ciąży i karmienia
piersią ani podawać dzieciom do 6 roku życia. Podczas kuracji
powinno się unikać słońca. Zalecany do spożycia w okresie
jesienno-zimowym.
 |
| Źródło: Internet
Kiedy
zrywać dziurawiec i jak go suszyć?
Zbieramy
go od połowy czerwca do połowy lipca, a następnie pod koniec
sierpnia, gdy przycięte rośliny odrosną i ponownie zakwitną.
Świeże
kwiaty i ziele służą do otrzymania wyciągu olejowego. Z
wysuszonego kwiatostanu robimy napary, odwary i nalewki.
Suszyć
w warunkach naturalnych osłaniając przed promieniami słonecznymi.
Dziurawiec
można również zakupić w postaci kapsułek.
Przykładowe
sposoby użycia dziurawca:
NAPAR:
15-30 g kwiatów i ziela na litr wrzątku. Gotować 2 minuty,
naciągać 10 minut. Pić 3 razy dziennie przed jedzeniem po ½
szklanki, co działa wzmacniająco, przeciwbakteryjnie, uspokajająco,
pobudza apetyt, ułatwia trawienie. Dzieciom podawać napar
rozcieńczony, kierując się zasadą im mniejsze dziecko tym napar
słabszy.
Ten
napar może być stosowany również jako płukanka.
ODWAR:
łyżkę ziela w 2 szklankach wody gotować przez 5 minut, naciągać
10 minut. Pić 3 razy dziennie przed jedzeniem.
NALEWKA:
10 dag kwiatów i pąków zalać ½ litra spirytusu. Trzymać w
ciemnym miejscu, po dwóch tygodniach przecedzić i wycisnąć przez
gazę. 1 łyżeczkę tej nalewki rozcieńczyć z 12 szklanki wody lub
mleka i dopiero pić.
Jeżeli
nie planujecie sami zbierać ziela dziurawca, to możecie kupić go w
formie wyciągu tutaj lub w formie wysuszonego już ziela tutaj.
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz