CHMIEL ZWYCZAJNY - cudowne zioło regulujące nie tylko popęd seksualny!

Źródło: Internet

Ta pnąca roślina z rodziny konopiowatych rośnie do 5 m wysokości, występuje na terenie całej Polski, powszechna wśród wilgotnych zarośli oraz w lasach olchowych. 

Chmiel najlepiej rośnie i wybarwia się na stanowiskach słonecznych. Dzięki bujnemu wzrostowi chmiel w ciągu paru tygodni może pokryć: ogrodzenia, drzewa, altanki, łuki lub niskie budowle.

Istnieją również wiele plantacji chmielu, zwłaszcza gdy szyszki używane są do produkcji piwa.

Chmiel jest rośliną, w której rozróżnia się dwie odmiany – goryczkowy i aromatyczny. Podział jest zależny od zawartości związków eterycznych i żywic.

Surowcem leczniczym są owocostany, zwane szyszkami chmielowymi. Zawdzięcza je przede wszystkim substancji o nazwie ksantohumol - związkowi z grupy flawonoidów, który ma silne właściwości antyoksydacyjne (4-krotnie większe niż witamina C).

W celach spożywczych używa się wyłącznie żeńskich szyszek chmielu. W celach leczniczych używa się wszystkich szyszek męskich.

Młode pędy chmielu można spożywać również jako sałatkę. Z włókien pędów wytwarzane są grube tkaniny.

Zalety spożywania chmielu zwyczajnego:

- chmielu ma właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i antygrzybiczne, pomaga także przy usuwaniu pasożytów jelitowych

- uspokaja popęd seksualny oraz zapobiega zmazom nocnym

- pobudza łaknienie

- działa przeciwszkorbutowo ze względu na dużą dawkę witaminy C
- wpływa regenerująco na krew, wskazany jest przy niedokrwistości

- posiada działanie przeciwgorączkowe

- wspomaga przyrost włosów
- działa uspokajająco, także może być stosowany przy nerwicach i bezsenności
- pomaga przy niestrawności i zaburzeniach trawienia, nieżytach jelit, nadmiernej fermentacji jelitowej, przy wzdęciach i odbijaniu oraz wrzodach
- może być używany przy bólach reumatycznych, nowotworach zewnętrznych, zapaleniu korzonków, stanach zapalnych skóry, czyrakach, trudno gojących się ranach.

Źródło: Internet

Kiedy zrywać chmiel i jak go suszyć?

Owocostany chmielu zbiera się w sierpniu, na początku dojrzewania, wówczas, gdy szyszki nabierają zielonożółtego odcienia. Na powierzchni szyszek występują włoski gruczołowe wypełnione żółtą substancją. Podczas suszenia owocostanów włoski te częściowo skruszeją. Tak powstaje surowiec leczniczy mający postać zielonkawożółtego, a później pomarańczowego proszku, zwanego lupuliną lub mączką chmielową.

Przykładowe sposoby użycia chmielu:

NAPAR: 1 łyżeczkę szyszek chmielu zalać szklanką wody wrzącej i pozostawić pod przykryciem na 10 minut. Następnie przecedzić. Pić 2 razy dziennie po ¼ – 1/3 szklanki na pół godziny przed posiłkiem, jako środek poprawiający trawienie, rozkurczowo, wzmacniająco i łagodnie uspakaja.

NAPAR: zmieszać po 30 g szyszek chmielu, ziela dziurawca i korzenia kozłka oraz po 20 g liści mięty i ziela serdecznika lub liści melisy. Zalać 2 łyżeczki tej mieszanki 2,5 szklanki wrzątku, pozostawić na pół godziny na parze pod przykryciem, odstawić na 10 minut i przecedzić do termosu. Pić 2/3 szklanki dwa razy dziennie po jedzeniu przy bezsenności wywołanej przez nerwice narządowe oraz w ogólnym pobudzeniu nerwowym i uczuciu niepokoju.

NAPAR W NADPOBUDLIWOŚCI SEKSUALNEJ: do butelki jasnego piwa wsypać po łyżeczce szyszek chmielowych i liści mięty, pozostawić na 12 godzin i przecedzić. Pić od ½ szklanki do całej butelki, zależnie od wieku i stopnia nasilenia nadpobudliwości (zalecane dla kobiet i mężczyzn), również w zmazach nocnych, przy skłonnościach do onanizmu i bezsenności na tle erotycznym.

NAPAR NA WRZODY I HEMOROIDY: na talerzyk położyć gazę o wymiarach dwukrotnie większych od wrzodów lub hemoroidów, nasypać grubą warstwę pociętych szyszek, zalać wrzątkiem, lekko odcisnąć, a po ostudzeniu przyłożyć na chore miejsce.