![]() |
Źródło: Internet |
Ta
pnąca roślina z rodziny konopiowatych rośnie do 5 m wysokości,
występuje na terenie całej Polski, powszechna wśród wilgotnych
zarośli oraz w lasach olchowych.
Chmiel najlepiej rośnie i wybarwia
się na stanowiskach słonecznych. Dzięki bujnemu wzrostowi chmiel w
ciągu paru tygodni może pokryć: ogrodzenia, drzewa, altanki, łuki
lub niskie budowle.
Istnieją
również wiele plantacji chmielu, zwłaszcza gdy szyszki używane są
do produkcji piwa.
Chmiel
jest rośliną, w której rozróżnia się dwie
odmiany – goryczkowy i aromatyczny.
Podział jest zależny od zawartości związków eterycznych i żywic.
Surowcem
leczniczym są owocostany, zwane szyszkami chmielowymi. Zawdzięcza
je przede wszystkim substancji o nazwie ksantohumol - związkowi z
grupy flawonoidów, który ma silne właściwości antyoksydacyjne
(4-krotnie większe niż witamina C).
W
celach spożywczych używa się wyłącznie żeńskich szyszek
chmielu. W celach leczniczych używa się wszystkich szyszek męskich.
Młode
pędy chmielu można spożywać również jako sałatkę. Z włókien
pędów wytwarzane są grube tkaniny.
Zalety
spożywania chmielu zwyczajnego:
- chmielu
ma właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i
antygrzybiczne,
pomaga
także przy usuwaniu pasożytów jelitowych
- uspokaja
popęd seksualny oraz zapobiega zmazom nocnym
- pobudza
łaknienie
- działa
przeciwszkorbutowo ze względu na dużą dawkę witaminy C- wpływa regenerująco na krew, wskazany jest przy niedokrwistości
- posiada
działanie przeciwgorączkowe
- wspomaga
przyrost włosów- działa uspokajająco, także może być stosowany przy nerwicach i bezsenności
- pomaga przy niestrawności i zaburzeniach trawienia, nieżytach jelit, nadmiernej fermentacji jelitowej, przy wzdęciach i odbijaniu oraz wrzodach
- może być używany przy bólach reumatycznych, nowotworach zewnętrznych, zapaleniu korzonków, stanach zapalnych skóry, czyrakach, trudno gojących się ranach.
![]() |
Źródło: Internet |
Owocostany
chmielu zbiera się w sierpniu, na początku dojrzewania, wówczas,
gdy szyszki nabierają zielonożółtego odcienia. Na powierzchni
szyszek występują włoski gruczołowe wypełnione żółtą
substancją. Podczas suszenia owocostanów włoski te częściowo
skruszeją. Tak powstaje surowiec leczniczy mający postać
zielonkawożółtego, a później pomarańczowego proszku, zwanego
lupuliną lub mączką chmielową.
Przykładowe
sposoby użycia chmielu:
NAPAR:
1 łyżeczkę szyszek chmielu zalać szklanką wody wrzącej i
pozostawić pod przykryciem na 10 minut. Następnie przecedzić. Pić
2 razy dziennie po ¼ – 1/3 szklanki na pół godziny przed
posiłkiem, jako środek poprawiający trawienie, rozkurczowo,
wzmacniająco i łagodnie uspakaja.
NAPAR:
zmieszać po 30 g szyszek chmielu, ziela dziurawca i korzenia kozłka
oraz po 20 g liści mięty i ziela serdecznika lub liści melisy.
Zalać 2 łyżeczki tej mieszanki 2,5 szklanki wrzątku, pozostawić
na pół godziny na parze pod przykryciem, odstawić na 10 minut i
przecedzić do termosu. Pić 2/3 szklanki dwa razy dziennie po
jedzeniu przy bezsenności wywołanej przez nerwice narządowe oraz w
ogólnym pobudzeniu nerwowym i uczuciu niepokoju.
NAPAR
W NADPOBUDLIWOŚCI SEKSUALNEJ: do butelki jasnego piwa wsypać po
łyżeczce szyszek chmielowych i liści mięty, pozostawić na 12
godzin i przecedzić. Pić od ½ szklanki do całej butelki, zależnie
od wieku i stopnia nasilenia nadpobudliwości (zalecane dla kobiet i
mężczyzn), również w zmazach nocnych, przy skłonnościach do
onanizmu i bezsenności na tle erotycznym.
NAPAR
NA WRZODY I HEMOROIDY: na talerzyk położyć gazę o wymiarach
dwukrotnie większych od wrzodów lub hemoroidów, nasypać grubą
warstwę pociętych szyszek, zalać wrzątkiem, lekko odcisnąć, a
po ostudzeniu przyłożyć na chore miejsce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz